Jakarta, Bogor en Bandung, het trekken begint

Zaterdag 19 september 2015

Vanmorgen om kwart over zes zijn Anne-Marie en Raoul vertrokken naar het vliegveld voor de vlucht naar Makassar, dus dat zal even wennen zijn.
Na het even rustig aan te hebben gedaan en na het ontbijt, natuurlijk weer met o.a. nasi goreng, stappen we in bij Kuku, onze driver vandaag. Er staat een bezoek aan de botanische tuinen (Kebun Raya) in Bogor op het programma.
Bogor (of vroeger: Buitenzorg) was in de koloniale tijd een stad, waar het koeler was dan in het hete Jakarta. Dat komt door de hogere ligging en dan is het koeler en ook regenachtiger. De regen hebben we overigens niet gezien.
De tuinen zijn opgezet in 1817 en er hebben heel wat Nederlandse botanisten in gewerkt. Het is heel mooi aangelegd, met heel veel bijzondere en verschillende bomen en planten. Ook is er een aparte orchideeënkas, die we uiteraard ook bezoeken. We doen het park in vogelvlucht met de auto en stoppen hier en daar om te kijken en foto's te nemen, onder andere ook bij een Nederlandse begraafplaats, die tussen de bamboeplanten ligt. Hier liggen onder andere gouverneurs en andere hoogwaardigheidsbekleders begraven.
Aan de rand van de tuin ligt het presidentieel paleis (Istana Bogor), vroeger de woning van de Gouverneur-generaal, nu is het een buitenverblijf voor de huidige president. Er is bewaking aanwezig, dus waarschijnlijk was de president aanwezig, ook volgens Kuku is hij er meest op zaterdag.
Na de rondrit in de tuinen gaan we nog naar een gamelan fabriek, de oudste van West Java. Een heel klein bedrijfje, wat al wel 250 jaar oud is, waar alles nog met de hand gedaan wordt. Het brons wordt eerst verhit in een kolenvuur en daarna geklopt. Dit wordt herhaald, totdat de juiste vorm verkregen wordt: de productie is 1 gamelan per dag! Het is een beulenwerk, waar je goede spieren voor moet hebben. Ik heb de eer, om het ook een keer te mogen doen; je moet er niet aan denken om dat een hele dag te doen! Na het bezoek aan de fabriek gaan we ook nog even de showroom in, om het eindproduct te zien en een praatje te maken met de verkoper. Al bij al een leerzame ervaring.
Op de terugweg is het weer tamelijk druk, maar na anderhalf uur zijn we dan toch terug in Loka Kasih, voor een laatste avond.
Voor het eten gaan Lies en ik nog even de wijk in om zakdoekjes te kopen in een supermarkt, want ik ben snipverkouden geworden, waarschijnlijk ten gevolge van de airco in het vliegtuig. Tegelijk wil ik dan ook proberen om bier te versieren, maar dat lukt niet. Sinds een half jaar mag er geen alcohol meer verkocht worden in de winkels, maar als je het vraagt, zie je gewoon aan de reactie, dat het er wel is. Later blijkt, dat je gewoon goede relaties moet hebben, dan lukt zoiets wel.
Terwijl ik dat in het kindertehuis vertel, wordt er voordat ik klaar ben, al iemand opgetrommeld, die een half uurtje later met een doos bier terug komt; hij had blijkbaar wel de goede relaties!
's Avonds worden door Sally nog even wat punten geregeld voor de volgende etappes; die heeft ook overal haar mannetjes zitten, zowel op Java als op Sulawesi.

Zondag 20 september 2015

Vandaag is onze vertrekdag en dat vervult ons aan de ene kant met weemoed, want deze mensen waren zo geweldig goed voor ons. Je zou er echt een beetje beschaamd van worden.
Aan Maya hebben we beloofd om mee te gaan naar de kerk, 's morgens om acht uur! Dat wordt best een hele belevenis, met heel veel zang en groot enthousiasme. Wat kunnen die mensen zingen zeg. We verstaan er natuurlijk geen biet van, maar de vertaling wordt door Maya vliegensvlug opgeschreven. We knijpen er tussenuit, wanneer de preek afgelopen is, want de praktijk is, dat het daarna nog een uur doorgaat en daar zitten we niet op te wachten.
Terug in Loka Kasih staat er al eten voor ons klaar, onze driver Kuku is er al en ook zijn vrouw en zijn zoontje Ibrahim gaan mee. Om kwart voor elf vertrekken we dan eindelijk richting Bandung, uitgezwaaid door heel de meute.
Het wordt best een lange rit, maar eenmaal na een uur, wanneer we eindelijk uit Jakarta zijn, schiet het best op. Onderweg willen we nog de krater van de vulkaan Gunung Tangkuban Perahu bezoeken en dat blijkt achteraf nog best een heel stukje van Bandung af, maar goed... De krater is inderdaad indrukwekkend, maar het gezicht wordt toch wel verpest door de vele kraampjes die er staan; het is aan de rand helemaal volgebouwd.
De weg terug is vrij druk, zodat we toch maar pas om een uur of vijf in Bandung terug zijn. Daar is het even zoeken naar het hotel, wat trouwens nog niet gereserveerd is, maar dank zij kaart en GPS op de telefoon, lukt dat uiteindelijk.
Gelukkig is er nog een kamer vrij en kunnen we uitladen en afscheid van Kuku, zijn vrouw en zijn zoontje nemen. In korte tijd hebben we daar best een band mee opgebouwd, ze hebben zich in onze ogen helemaal geschikt in wat wij wilden en moeten nu in het donker nog een uurtje of drie en een half terug rijden.
We gaan 's avonds nog even de stad in op verkenning, maar hebben eigenlijk nog geen trek in eten, dus restaurants slaan we maar over: we zitten nog vol van het eten dat Sally voor onderweg meegegeven had. Na een biertje in het hotel-restaurant gaan we slapen, want morgen wordt een vermoeiende dag.

Maandag 21 september 2015

Eerst maar eens lekker ontbijten met Nasi Goreng en sterk gekruide komkommer en wortelen met hier en daar een rode peper, kun je je er iets bij voorstellen? Lekker hoor! Ook nog een bordje noodles, wat watermeloen neanderthaler fruit en kroepoek om de pittigheid iets te verzachten. Lies eet een paar boterhammen met jam en een bord Nasi Kumih, ook lekker.
Vandaag trekken we de stad in. We doen een rondje centrum, waar het zich allemaal afspeelt, dat geeft hopen we een goed beeld van de stad Bandung.
Ten eerste de Immanuel kerk. Wanneer we het terrein oplopen komt er gelijk een bewaker op ons af rennen met de vraag wat we van plan zijn. Wanneer we zeggen dat we alleen maar even willen kijken, is dat geen probleem, maar foto's mogen niet maken binnen. Ik maak even een praatje met hem, hij spreekt redelijk Engels. Het blijkt dat er wel 7 diensten elke zondag zijn, omdat de gemeente zo groot is. Zelf is hij moslim en ik spreek voorzichtig mijn verbazing uit, want hoe wij daar in Nederland tegen aan kijken.... Hij vind het geen probleem, ieder zijn eigen godsdienst en het is zijn werk, so what?
Ten tweede de bloemenmarkt. We raken eerst verzeild in een verschrikkelijk arme wijk, daarvan springen je haast de tranen van in je ogen. Wat leven daar mensen in erbarmelijke omstandigheden, verschrikkelijk!! Ik heb er foto's van genomen, maar je bent eigenlijk bang dat je als ramptoerist gezien wordt. Maar nee, de mensen staan nog vrolijk lachend te zwaaien.
De bloemenmarkt is een plaats, die je beslist moet bezoeken, er worden waren kunstwerken gemaakt en de mensen zijn zo vriendelijk. Je krijgt van iedereen een hand en natuurlijk wordt er gevraagd, waar je vandaan komt. Belanda (Nederland) zeg je dan en dan krijg je een hand: Ah, Amsterdam! Overal hoor je roepen: Mister, how are you? En dan zwaai je, en je roept iets terug, dat vinden ze geweldig. Er worden op de bloemenmarkt veel grote bloemstukken gemaakt voor bruiloften en begrafenissen; de bloemen worden op een plaat tempex van plm 1 bij 2 meter, misschien iets groter. De techniek wordt steek werk genoemd (ja, twee woorden), uh, lijkt dat geen Nederlands? Even gevraagd natuurlijk, maar nee, het is echt Indonesisch. Als zo'n plaat af is, wordt hij weggebracht op een brommer, vastgebonden met touwtjes, ongelooflijk, dat dat goed gaat.
Er zijn ook nog genoeg Nederlandse invloeden te zien in Bandung, op een gegeven moment een groot pand van de firma De Vries, en een huis waar De Zon op staat, was dat in Nederland geen wasserij?
Het voert te ver om hier alles neer te schrijven, dan zou het ook een beetje saai worden, vrees ik. Er rest me nog wel te vertellen, dat het later in de middag nog een paar keer flink geregend geeft, dat gaat toch wat harder tekeer dan in Nederland. We zien hier en daar toch een heuse overstroming, en zelf moeten we ook wel eens even het water in stappen om ergens te kunnen komen. Wees maar blij met het Nederlandse riool, hier is het wat minder geregeld.
We hebben hier vandaag nog een ding geleerd: de weg oversteken. Je wacht een beetje je kans af aan de rand van de en op een gegeven moment doe je alsof je met je hand een bepaalde auto of brommer tegenhoudt. Daarna stap je gelijk verder de weg op en je blijft met je hand uitgestrekt naar een auto of brommer in de volgende rij wijzen, totdat je aan de overkant bent. Eigenlijk werkt het heel eenvoudig zonder regels, het wijst zichzelf.