We sluiten de Java trip af

Maandag 28 september 2015

Vandaag nemen we afscheid van Medi van Rumah Dharma; we hebben er een goede paar dagen gehad en we hebben daar vooral ook heerlijk gegeten. Bovendien zal ik de ritjes op de scooter met Lies achterop gaan missen!
Vandaag gaan we met driver Navi op pad om een aantal bezienswaardigheden in Yogjakarta te bezoeken. Navi is een heel aardige kerel en hij blijft onder alle omstandigheden rustig, zelfs in het verkeer is hij aan de voorzichtige kant. Het blijkt, dat hij in een nabijgelegen hotel werkt, maar in zijn vrije tijd voor Medi werkt. Over Medi zegt hij, dat die overal geld uit kan slaan en ik geloof hem; Medi is wel een beetje sjacheraar, maar wel een erg leuke.
Vlak bij het dorp Borobudur, waar we in het hotel hebben gezeten, is een bedrijf dat Luwak koffie produceert. Dit is een van de duurste soorten koffie ter wereld, vanwege het bijzondere productieproces. Een civet kat eet de nog rode koffievruchten, waarvan alleen de schil voor hem van belang is. De rest poept hij weer uit en dat wordt de basis voor de Luwak koffie. Dit bedrijfje bezoeken we en drinken een kopje koffie, best bijzonder.
In Yogjakarta gaan we eerst naar het Kraton, het paleis van de Sultan. Een Sultan is een Islamitische koning, die meestal alleen religieuze macht heeft, maar die van Yogjakarta is daarop een uitzondering, want hij heeft ook politieke macht.
Omdat er op het moment dat wij aankomen, nogal veel mensen in het paleis rondlopen, doen we eerst een rondje in de woonwijk die ook binnen de muren van het Kraton ligt. We kijken in een schooltje en in een batikwinkel, waar we nog een paar mooie doeken om in te lijsten en in de keuken te hangen kopen. Lies is onderwijl nog in een schooltje gedoken, waar ze de kinderen nog even Vader Jacob laat zingen, erg leuk. Het is echt heel leuk om in zo'n wijk rond te slenteren en het leven daar te beleven.
Na een tijdje is er plaats in het paleis en kan de bezichtiging beginnen. Een gids leidt ons rond; zij kan goed Engels en gooit er ook veel Nederlandse woorden door. Bovendien heeft ze een bijzonder gevoel voor humor, dus dat is best wel gezellig. Er lopen veel paleiswachten rond, de nieuwelingen zonder kris, een soort dolk, de meer ervaren mensen met kris, achter op hun rug, in hun broeksband. Wanneer ze die van voren zouden dragen, zouden ze, volgens de gids althans, zichzelf met elke stap besnijden...... Vrouwen dragen hem wel van voren, want dan kunnen ze opdringerige mannen weren, ook volgens de gids.
Er zijn een paar bijzondere dingen te zien op het paleisterrein, zoals een groot paviljoen, geschonken door Nederland in 1875, waarbij in elke gietijzeren pilaar een naam van een Nederlandse stad meegegoten is. Ook staat er op het terrein een typisch Nederlandse muziektent, zoals elk dorp vroeger had. Deze heeft een bovenrand van glas-in-lood met afbeeldingen van muziekinstrumenten erin. Aan het eind van de bezichtiging genieten we ook nog even van het gamelanorkest, wat in een paviljoen zit te spelen.
Tenslotte moet vermeld worden, dat iedereen die hier een functie heeft, dus paleiswachten, orkestleden, enz. enz. dit vrijwillig doet, dus uit liefde voor de Sultan, ze hebben geen verdienste, maar krijgen aan het eind van de maand een gift.
Het volgende is een bezoek aan Taman Sari, wat gebouwd werd als lusthof voor de Sultan en het ligt in de onmiddellijke nabijheid van het paleis. Eigenlijk is alleen het Waterkasteel hiervan nog over en dan met name de gescheiden zwembaden voor vrouwen, kinderen en de Sultan. Hij nam een bad in zijn eigen zwembad samen met één van zijn vrouwen en trok zich daarna met haar terug in een van de ruimtes daar rond. De oorspronkelijke tuinen met kunstmatig meer en eilanden is allemaal ten prooi gevallen van bebouwing. We bezoeken nog wel de moskee, die ondergronds ligt en oorspronkelijk ook deels in het water lag. Door een tunnelsysteem, dat vroeger deels onder het water lag en dus waterdicht was, bijzonder voor die tijd, gaan we weer terug naar de ingang.
Daarna bezoeken we een batikfabriek en een winkel, waar ze de batikproducten verkopen. Het is een vrij kleine fabriek, waarvan de eigenaar ons rondleidt en in aardig Nederlands het productieproces uitlegt. Het komt er in het kort op neer, dat, wat met paraffine getekend wordt, niet wordt gekleurd in het verfproces er zitten twee vrouwen stippeltjes en lijntjes te zetten op een lap stof. Wat een verschrikkelijk werk, maar het eindproduct van het handwerk, wat dan ook nog eens met natuurlijke kleuren geverfd wordt, is prachtig. Er zijn ook doeken, die half met een stempel en half met de hand gemaakt worden; dat kun je zien aan de grotere regelmatigheid van de patronen. Ook wordt gekleurd met chemische kleurmiddelen, maar die zijn lang niet zo mooi als de natuurlijke. Eenmaal in de winkel, kan Lies het gewoon niet laten, wat batik te kopen, zelfs een sarong, een rechthoekige doek, waarmee je wel 7 verschillende kledingstukken kunt maken, door steeds weer anders te knopen en te draperen.
Na de batik worden we afgezet bij een restaurant, om wat te gaan lunchen. Ik nodig natuurlijk Navi, onze driver, uit om mee te eten, maar nee, hij heeft tijdens het wachten al iets gegeten. Een driver eet ook niet zomaar mee, hij is dat niet gewend. We hebben lekker van het eten genoten, het wat wel aardig pittig, maar goed, dat moet je er voor over hebben.
Na het eten brengen we een bezoek aan een zilversmederij en een zilverwinkel. Yogjakarta staat bekend om het zilver, vandaar dat we ook zoiets willen bezoeken. Het is ongelooflijk hoe iemand zonder bril filigraanwerk in elkaar kan zetten van piepkleine stukjes draad. Die stukjes worden binnen een grover zilveren buitenwerk op een papier vastgelijmd en wanneer het klaar is, in zijn geheel verwarmd, zodat de zaak aan elkaar smelt. Erg kunstg allemaal. Ook hier heeft Lies nog iets gekocht, per slot van rekening is een winkel vol met sieraden een paradijs voor vrouwen!
Hierna is het wel genoeg geweest en worden we door Navi na enig navragen, bij hotel Tembi Rumah Budaya afgeleverd, een erg leuk hotel een centraal open restaurant onder een groot afdak en leuke, voor een groot deel houten cottages. Een leuke aanrader voor verblijf, maar minder voor het ontbijt.

Dinsdag 29 september 2015

Vandaag de laatste halve dag op Java, waarin we nog een paar dingen willen bezoeken. Allereerst vertrekken we met driver Lucky en een Nederlandse jonge vrouw, Helen, naar een ondergrondse tempel, de Cambi Sambisari. Deze hindoeïstische tempel is opgegraven uit een laag vulkaanas en wordt daarom de ondergrondse tempel genoemd. Wij dachten echter, dat je echt onder de grond ging. Op zich was het wel speciaal, want de tempel ligt diep verzonken in de omgeving, wat een heel apart effect heeft. Helen, die de tempel ook bezoekt, weet wel het een en ander van het Hindoeïsme, dus komen we er iets meer over te weten. Bij mij was die kennis allang weggezakt, na een jaar of vijfenveertig!
Op weg naar de tweede bestemming, de Prambanan tempel, wordt muziek van Clouseau afgespeeld in de auto, wat door Lucky hardop meegezongen wordt. Op de vraag, of hij begrijpt, wat hij zingt, grinnikt hij alleen maar. Dit was al de tweede keer dat we deze Belgische artiest hoorden, want Medi zong ook een lied van hem.
De Prambanan is een hindoeïstisch tempelcomplex, wat ook wereldberoemd is. Wanneer je het terrein op loopt, en je komt oog in oog te staan met het complex, dan is dat echt indrukwekkend, ik vond zelf, dat het indrukwekkender was dan de Borobudur. De Prambanan is gebouwd in de 9e eeuw ter gelegenheid van de overwinning in een of ander veldslag, maar werd al gauw weer verlaten. Pas in 1937 werd begonnen met restauratie, die tot 1953 duurde. Tijdens een aardbeving in 2006 was er weer heel veel schade; daardoor is men tot op heden bezig met restaureren. De goden die in al die tempels staan, daar hebben we niet zo veel mee, maar als je de enige godin die er staat, aanraakt, dat word je 10 jaar jonger. Dat heb ik dus maar geprobeerd, maar tot nu toe geen succes! Je ziet natuurlijk ook hindoes, die voor die beelden staan te bidden, toch wel een vreemde gewaarwording.
Na een anderhalf uur hebben we het wel gezien en gaan we richting uitgang, waar we weer, net als bij de Borobudur, door een heel netwerk van kraampjes moeten lopen. Al die mensen willen aan je verdienen, maar ik heb er nog steeds niets mee; ik vind het schadelijk voor het imago van zo'n stuk cultuur als die tempel is.
Na de Prambanan rijdt Lucky ons naar het vliegveld, wat dichterbij is dan ik dacht. Onze vlucht is pas over drie uur en je kunt voordat je ingecheckt bent, niet ergens fatsoenlijk zitten. Maar goed, uiteindelijk verlaten we Java om een uur of vier, om kwart voor zeven aan te komen in Makassar, Sulawesi. Een ander eiland, een ander avontuur, straks in het vervolg van de blog.