Relaxen op Bunaken

Woensdag 7 oktober 2015

De ochtend begint niet al te vroeg, we hoeven pas om elf uur te vertrekken uit Tomohon, richting Bunaken Island. Voor de zoveelste keer weer spullen inpakken, het gaat een beetje routine worden, maar het zal een van de laatste keren worden. Bunaken is ons laatste reisdoel, voordat we weer richting huis gaan, maar daar gaan we nog even niet aan denken. Inmiddels ben ik weer een beetje op de been, gelukkig heb ik ook weer zin in eten en een biertje, dus dat gaat goed komen. Lies kampt nog steeds met krampaanvallen, maar dat moeten we maar voor lief nemen, het is niet anders.
Stevy staat al om kwart voor elf klaar om ons naar de haven te brengen, waar een vriend zorgt, dat we naar Bunaken Island gevaren worden. Zo gaat het in Indonesie: alles staat of valt met relaties, dus je moet zorgen, dat je overal contacten hebt. Ik bewaar dan ook alle contacten zorgvuldig, want wie weet hebben we ze nog eens nodig. Ik heb namelijk het gevoel, dat dit niet de laatste keer Indonesie is, dus wie weet wat er in de toekomst nog eens te gebeuren staat.
Onderweg naar de haven van Manado blijkt Stevy ook nog best goede gids-kwaliteiten te hebben; we komen toch weer dingen te weten, die interessant zijn. Zoals "wat doen ze met de doppen van cocosnoten?". Daar maken ze houtskool van....houtskool?? Ja, want dat gaat beter dan houtskool van hout en ze gebruiken het ook als filtermateriaal; klopt, want de houtskool is pure koolstof, dat heel veel (giftige) stoffen bindt. Of hij vertelt, welke Nederlandse woorden men in Sulawesi gebruikt: broek, kijken, oto (auto), notaris (met de klemtoon op de eerste lettergreep). Er zijn nog meer woorden, die hij noemde, maar ik vergeet snel. Op een gegeven moment, wanneer we even onderling wat praten, zegt hij: "Waar hebben jullie het over?". Onze mond valt open van verbazing en hij zegt, dat hij het dan wel niet woordelijk kan verstaan, maar dat hij heel wat woorden op kan pikken. Het is niet verwonderlijk, want Noord-Sulawesi werd de dertiende provincie van Nederland genoemd (ik check dat nog even of dat waar is).
Ondanks het hectische verkeer in Manado zijn we vrij vlot bij de haven, waar een heleboel bootjes klaarliggen om uit te varen. Ik moet me melden in het havenkantoor om verzekeringspremie te betalen (25000 rupiah per boot); wat de verzekering inhoudt, wordt niet vermeld, maar ach, zo gaat het in Indonesie, je raakt er aan gewend.
Als alles ingeladen is, blijkt dat we ook nog extra moeten betalen voor de bagage, Stevy heeft daar wel een hekel aan, merk ik, maar ach, zo gaat het in Indonesie, of had ik dat al gezegd? Tip: kijk nergens van op, het kost allemaal bijna niets, de bagage kost omgerekend 6,50 euro.
Ik heb niet precies bijgehouden, hoe lang de vaartijd is, maar ik denk ongeveer drie kwartier. Lekker relaxed op het voordek zie je hoe je de eilanden langzaam maar zeker nadert en dat de zee op een gegeven moment, bij het ondiepere gedeelte een heel andere kleur heeft. Daar kun je tot op de bodem kijken en kleuren onderscheiden, zo helder is het er. De boot wordt een eindje van het strand afgemeerd en we kunnen aan land, wadend door de zee. De bagage wordt door de bemanning aan land gebracht, het wordt niet gewaardeerd, dat je een handje toesteekt.
Waar we terecht komen is een echt paradijs: zandstrand, een heldere zee, palmbomen, nou, vul maar aan. We worden heel hartelijk ontvangen door de eigenaren Nat(han) en Sandra, die ons wegwijs maken in het onderkomen en in de formulieren, die ingevuld moeten worden vanwege het duiken. Voor Lies, Anne-Marie en Raoul is er voorlichting over de cursus, die morgen start en voor mij over de duikmogelijkheden, die er zijn. Alleen jammer, dat ik door mijn verkoudheid niet kan duiken, maar dat gaat misschien wel over een paar dagen gebeuren.
We hebben een appartementje wat rechtstreeks aan het strand grenst, dus je zult ons niet horen klagen: dit is echt relaxed! We ruimen onze spullen even op en het eerste wat we doen is snorkelen. Het is weer even wennen, maar na een poosje gaat het wel en is het genieten, er is zo veel te zien: mooie blauwe zeesterren, visjes is allerlei kleuren en maten, zee-egels, enzovoort. Je hoeft eigenlijk alleen maar voorover in het water te liggen en naar beneden te kijken. Op een gegeven moment kom ik een vis van ongeveer een halve meter tegen, die me echt zo aan zit te kijken van: wat doe jij hier nou? Ik ben er van overtuigd, dat we nog veel meer mooie dingen gaan meemaken.
Voor en tijdens het avondeten maken we kennis met een aantal andere duikers, die ook gewoon allemaal lekker relaxed zijn, aardige lui om mee te babbelen. Het eten is heel goed, dat schijnt ook elke dag anders te zijn, dus ik ben benieuwd. Morgen gaan we zien, hoe de dag er uit gaat zien voor mij, waarschijnlijk lekker snorkelen, voor de anderen cursus, eerst theorie, daarna praktijk, ben erg benieuwd.

Donderdag 8 oktober 2015

Feest vandaag! Anne-Marie is jarig. In alle vroegte (en neem van mij aan, dat dat hier echt vroeg is) versiert Lies het terras van het huisje van Anne-Marie en Raoul met oranje ballonnen en ook een stoel in de kantine wordt versierd, zodat iedereen kan zien, dat er een verjaardag gevierd wordt. Natuurlijk wordt ze bij het ontbijt al door een aantal mensen gefeliciteerd en Nat klaagt zogenaamd, dat er zoiets voor hem nooit geregeld wordt.
Dat brengt me gelijk op het duikresort en de mensen eromheen. Het resort is het oudste van het eiland en is in de zestiger jaren gesticht door een vrouw. Het telt zo'n 20 appartementjes met een bed, inclusief klamboe, en een douche/WC, dus het is erg eenvoudig. Iedereen heeft een terrasje met stoelen en een tafeltje; de meeste tijd ben je toch buiten en niet binnen.
Nat en Sandra beheren dit resort nu twee maanden, petje af, wat zij hier in die twee maanden opgebouwd hebben. Nat was vroeger projectleider bij General Electric, reisde heel veel en was altijd druk. Hij merkte op een gegeven moment, dat hij geen tijd had voor andere zaken dan werk, dus van een sociaal leven was geen sprake. Hij kon op den duur geen enkele bevrediging uit zijn werk halen en heeft er de brui aan gegeven en is een duikresort in Thailand begonnen. Daar heeft hij Sandra ontmoet en nu gaan ze dus met z'n tweeën dit resort op Bunaken Island runnen.
Nat is een echte New-Yorker, praat veel, is altijd vrolijk en vooral relaxed; dat is ook zijn motto: Relax, relax, my friend! Hij is erg goed in dingen uitleggen en zijn sappige Amerikaans is heel goed te volgen.
Sandra is van oorsprong een Duitse, maar heeft ook in Nederland, Frankrijk, enz., enz. gewoond, een echte wereldburger. Zij is ook heel erg goed in dingen uitleggen en voordoen, heel gestructureerd, zoals dat bij duiken ook van absoluut belang is.
Ze zijn samen een heel goed team en werken erg leuk samen met het personeel, wat uit locals bestaat. En ze zijn dol op elkaar: op mijn vraag aan Nat of duiken zijn leven is, volgt er eerst een bulderende lach en daarna op dezelfde geluidssterkte: "No! Sandra is my life!" en er volgt een weer een bulderende lach en een knuffel.
De dagen hebben hier een vrij voorspelbaar patroon: 7:00 ontbijt, 8:00 op de boot voor wie wil duiken, 13:00 lunch, eventueel rusten tot 15:00, soms is er een afternoon dive (middagduik), om 17:00 een night dive (nachtduik) en om 19:00 avondeten. En het eten is trouwens prima, niet eentonig, maar elke keer weer iets anders, best goed vol te houden.
Nu zou je zeggen, dat is dan toch wel eentonig? Nou dat valt best mee, het leven is hier relaxed, want het is heet, zo'n 35 °C en dan wil je niet zoveel verschillende dingen op een dag. En als je dan ook nog duikt, dan gaat een groot gedeelte van je energie daar aan op.
Op deze dag gaan Lies, Anne-Marie en Raoul theorie doen voor de cursus, dat bestaat uit video kijken en toetsen. Ikzelf voel me niet goed, ik moet veel hoesten, ook 's nachts en mijn hoofd zit vol. Zo kan ik niet duiken, dus maak ik van de gelegenheid gebruik om wat te slapen en te relaxen. Hopelijk gaat het gauw beter en kan ik dit weekend meedraaien in het duikfestijn.

Vrijdag 9 oktober 2015

Dit is de dag, dat de drie cursisten gaan duiken; het is voor alledrie niet de eerste duik, maar nu is het voor een cursus, dat is toch anders.
Ikzelf vol me al beter, ik zie het voor zaterdag nog niet zitten, maar misschien zondag, in overleg met Sandra, die instructeur van de drie cursisten is. We gaan het zien, ik hoop dat het gaat lukken.
Na hun praktijklessen blijkt dat Lies het niet redt, dat is best een teleurstelling; maar gelukkig gaat het met Anne-Marie en Raoul heel goed. We spreken af, dat op zaterdag, wanneer de praktijklessen worden vervolgd, Lies en ik gaan snorkelen, kan ik het gelijk eens testen, of het qua adem allemaal weer een beetje functioneert.
Het wordt een leuk tochtje, waarbij we op 2 plaatsen snorkelen. Wij hebben zoiets nog nooit gedaan in tropisch water, nou dan kijk je je ogen uit. Wat mooi, dat koraal, en dan die vissen, wat een kleuren en vormen, echt geweldig om daar zo tussen te drijven. En als je heel stil ligt, komen de meest nieuwsgierige vissen naar je toe en zoenen je camera en je handen, fantastisch dat je daar zomaar tussen mag liggen!
We snorkelen op twee verschillende plaatsen bij elkaar anderhalf uur, best vermoeiend, maar ook voldaan. Later besluit Lies om definitief niet verder te gaan met de cursus, er is al snorkelend ook al een heleboel te zien en dan is ze juist heel relaxed, goede keus denk ik.
Anne-Marie en Raoul doen het erg goed en besluiten de cursus uit te breiden tot aan hun Open Water brevet, ook een heel goede keus denk ik. Het kost wel wat tijd extra, maar daar ga je later toch plezier van hebben, zeker weten.

Zaterdag 10 oktober 2015

De vakantie begint nu wel op te schieten, maar nog niet te veel aan denken, eerst nog even genieten. Anne-Marie en Raoul gaan verder met de cursus en wanneer ze praktijk hebben, gaan we weer mee om te snorkelen. Nu weer op een ander plaats, waar de zeebodem van ongeveer 1 meter steil afdaalt naar 2000 meter diep. Die loodrechte muur is begroeid met koraal en omdat er ook een verticale stroming is zie je heel veel vis in de meest denkbare kleuren en vormen. De meeste vissen zijn niet erg groot, hoogstens 15 - 20 cm, maar soms zitten er wat grotere exemplaren tussen. En als je stil ligt, gaan ze gewoon hun eigen gang. Beneden ons zien we de duikers hun ding doen, je kunt dat gemakkelijk zien, want het zicht naar beneden is wel 20 meter, horizontaal nog veel verder. Dat is heel iets anders dan de Oosterschelde met soms 3 meter of zelfs minder. Het snorkelen gaat weer lekker, Lies is ook lekker relaxed bezig en ik besluit morgen een duik te gaan proberen. Ik heb met Sandra, de duikinstructeur, afgesproken, dat ik met Anne-Marie en Raoul meega, wanneer die na de oefeningen met haar vrij gaan duiken.
Echter.... 's avonds begin ik weer vol te lopen en is het hoesten niet van de lucht en snuit ik een WC rol vol: duiken is voor deze vakantie verkeken, een bittere teleurstelling, temeer, omdat ik niet weet, wat er aan de hand is.

Zondag 11 oktober 2015

Zeven uur 's morgens, als we naar het ontbijt gaan roept Nat al op zijn karakteristieke manier: "Maarten! How are you doing?!" Ik moet hem helaas vertellen mij van de duikplanning af te halen en dat ik met Lies ga snorkelen. Ik moet maar proberen, om de mooie dingen vast te houden, dus ik ga ervan proberen te genieten. Anne-Marie en Raoul moeten vandaag examen doen, dat zal hun wel gaan lukken, we zijn heel blij voor hen, zeker als in de ochtend blijkt, dat ze alle praktijktoetsen gehaald hebben. Lies en ik snorkelen weer wat, maar ik word er vlug moe van, dus na een half uurtje klim ik het liefst weer in de boot. Niet dat het niet mooi is, verre van dat: we zien zelfs nog een paar schildpadden, grote jongens, die lekker op het gemak door het water zwemmen. Dat is best heel gaaf om te zien, maar ja, als je geen duikuitrusting aan hebt, kun je er niet achteraan. Maar: we hebben ze wel gezien en dat telt!
Na de lunch doen de cursisten de eindtoets en om vijf uur komt het verlossende woord: GESLAAGD!!! Goed gedaan, Anne-Marie en Raoul! Wij gaan het in het Veerse Meer nog wel eens doen.

Maandag 12 oktober 2015

Het is vandaag de laatste dag, dat we op Sulawesi zijn en we moeten er nog iets van zien te maken. Anne-Marie en Raoul houden een relaxdag, want die hebben nog niets anders gedaan dan leren aan de cursus en dat was best wel vermoeiend. Lies en ik gaan voor de laatste keer nog met de boot mee om te snorkelen en ik heb tegen Sandra gezegd, dat, als ik me goed voel, ik toch nog een duik wil proberen. Ze komt het bij het ontbijt vragen en ik zeg, weliswaar met pijn in mijn hart, dat ik het risico niet wil nemen, safety first!
Om acht uur zitten we op de boot, ja ja, de dag begint hier best vroeg, om op twee verschillende plaatsen te gaan snorkelen. Eerst aan de oostkant van het eiland, daar is het koraal erg mooi en er zijn veel verschillende soorten vissen, maar het is een beetje troebel door de stroming die er staat. Dit mag echter de pret niet drukken, we maken een aantal mooie foto's en filmpjes. De tweede locatie is dichter bij het resort, in de baai van het eiland. Hier zien we schildpadden en ook weer heel veel en verschillend koraal. Wanneer ik weer al op de boot ben, doordat ik moe word, gaat Lies nog onvermoeibaar door, zo enthousiast is ze over het snorkelen. Wanneer ze een heleboel schildpadden tegelijk ziet, is ze zo opgewonden, dat ze zelfs water in haar snorkel krijgt, ze vergeet blijkbaar, dat ze niet aan het duiken, maar aan het snorkelen is.
Mensen, de onderwaterwereld is zo mooi, al ga je alleen maar snorkelen, het is beslist aan te bevelen.

Morgen vertrekken we naar Jakarta, waar we nog een dag verblijven en daarna....vertrekken we donderdag naar huis, waar we vrijdag hopen aan te komen.
Normaal gesproken zal dit het laatste verslag van onze reis zijn, tenzij er aanleiding is, om nog een verslag te schrijven. We vonden het heel leuk, om het verloop van onze reis met jullie te delen en vooral ook om jullie reacties te lezen; toch telkens een teken van het thuisfront. In de komende tijd zullen we velen van jullie weer wel eens spreken; wij kijken daar naar uit, want wij zijn best een lange tijd weg geweest en dan zullen we een heleboel van jullie belevenissen gemist hebben. Wij zijn ook benieuwd naar jullie verhaal!