Indrukken van Noord-Sulawesi

Zaterdag 3 oktober 2015

We spreken met Anne-Marie en Raoul af dat zij om 12 uur naar ons hotel komen om gezamenlijk te vertrekken naar Tomohon. Er wordt een taxi besteld om ons naar de busterminal te brengen en even later zijn we op weg, auto helemaal volgepakt met personen en bagage. Gelukkig weet de driver precies welke bus we moeten hebben, anders was dat ook nog een heel gezoek geweest. We gooien de bagage in de bus, dat bezet sowieso al 4 plaatsen, en dan wij zelf nog. Na pas een minuut of 20 gaan we ook daadwerkelijk weg; gelukkig, want het is geen pretje in een bus zonder airco in de brandende zon. De bus is niet meer van het allernieuwste, ofwel hij is behoorlijk aftands, zeker op de wat slechtere wegen kraakt, piept en rammelt er van alles en als we door een put rijden, lijkt het wel of er veren onder de bus kapot klappen. Maar niemand kijkt er vreemd van op, dus zal het wel gewoon zijn. Ergens, midden in de bush-bush, stopt de chauffeur opeens: het blijkt tijd om geld op te halen. Het is niet duidelijk hoeveel het kost, ik geef maar 100000 rupiah en ik zie wel. Wanneer we uitstappen in Tomohon, krijgen we nog wisselgeld terug, toch eerlijk van hem.
We staan nu in het centrum van Tomohon, dus moet er nog vervoer geregeld worden naar het resort, waar we twee huisjes geboekt hebben. Er staan op het busstation een heleboel blauwe busjes, de zgn. micro-lets, waarvan één driver al in de gaten heeft, dat we iets zoeken. Na behoorlijk wat afgedongen te hebben van de prijs, worden we het eens op 30000 rupiah, ongeveer 2 euro, en gaan op weg. Het is echt nog een heel eind rijden, ik denk dan ook, dat hij zich vergist heeft en niet precies weet waar hij moet zijn. Uiteindelijk komen we toch aan in Mountain View Resort, waar we ontvangen worden door eigenaar Michael, een Duitser, die al een behoorlijke tijd in Indonesie woont. Zijn resort telt plm 10 huisjes, eenvoudig, maar functioneel.
Het is een verademing, om hier in het bergland te zitten: de lucht is er veel zuiverder dan in de stad en het is er 's avonds ook veel koeler; je moet echt een velletje meer aantrekken. Er is dan ook geen airco nodig, want 's nachts is het heerlijk koel om te slapen. Je hebt hier wel meer insecten, daarom slapen we ook onder een klamboe, om de muggen geen kans te geven; trouwens, we spuiten onszelf ook elke avond in met DEET, een insectenwerend middel.
We gaan na de maaltijd, na een paar biertjes en na het plannen van de volgende dag, lekker slapen.

Zondag 4 oktober 2015

Vandaag hebben we een bezoek aan het Danau Linow gepland, een vulkaanmeer, wat naar gelang de temperatuur en het weer verschillende kleuren kan aannemen. We hebben scooters gehuurd voor drie dagen en trekken er op uit met de dames achterop. Raoul kan onder het rijden het navigatiesysteem op zijn telefoon lezen en ik niet zonder bril, dus hij bepaalt de route, gaat prima trouwens. Op de weg erheen komen we door Tomohon en andere, kleinere dorpen, waar er overal wel een kerkdienst is, hetzij in een gebouw, hetzij gewoon buiten onder een tentzeil. Soms is er een stuk straat voor afgezet; het gebeurt zelfs een keer, dat we onder een tentzeil door rijden, tussen de geparkeerde brommers en de kerkdienst in. Hier kun je dus echt wel zien, dat het overgrote deel van de mensen hier christelijk is; islamitische imams, die oproepen tot gebed, hoor je hier niet, waar dat ergens anders wel het geval was.
Het is even zoeken, we moeten wel een paar keer over een terrein van een soort waterzuivering, maar dan toch eindelijk zien we een prachtig lichtgroen meer. We parkeren de scooters en dalen langs een pad af naar beneden. Daar zien we, dat er verderop waarschijnlijk een restaurant staat, dus we besluiten om daar naar toe te rijden. Daar lekker iets gegeten en gedronken en van het uitzicht genoten en daar zien we ook, dat er verderop opverschillende plaatsen rook te zien is. Dat zou weleens rook uit de vulkaan kunnen zijn, dus besluiten we om te proberen daar bij te komen. Nou, dat wordt een potje off-road rijden met de scooter, waarbij we nog een keer tegen de grond gaan, maar dat terzijde! Uiteindelijk kunnen we niet meer verder met de scooter, maar zijn we ook bij het eerste veld met kokende modder aangekomen. Het stinkt er naar zwavel en je hoort overal gebubbel en gepruttel en gas ontsnappen. Heel indrukwekkend allemaal. Er blijken ook in deze omgeving mensen te wonen, die rijst verbouwen, hoe is het mogelijk in deze afgelegen contreien! Er komt een man naar ons toe, die geen Engels spreekt, maar hij maakt ons duidelijk, mee te komen. Hij leidt ons naar een ander deel van de vulkaan, wat eveneens spectaculair is om te zien. Rondom zijn alle bomen en planten bedekt met as en er is ook een gedeelte verbrand, dus waarschijnlijk is er kort geleden nog iets aan de hand geweest. Na de foto's gaan we weer terug naar de scooters en gaan we naar het volgende doel, het Tondano Meer. Dat is best wel een behoorlijk eindje rijden, maar goed, je moet er iets voor over hebben en scooter rijden is ook best relaxed, hoewel het hier in het verkeer erg goed opletten is.
Het Tondano Meer is het grootste meer van Noord-Sulawesi en het karakteristieke eraan is, dat er veel visrestaurants gevestigd zijn, die van hout en bamboe gebouwd zijn en op bamboe palen in het meer staan. In bassins, gevormd door grote netten, zwemmen een heleboel soorten vis voor de consumptie. Een speciale lekkernij is goudvis......ik heb het niet geproefd, misschien een andere keer.
Ik heb trouwens al een hele dag een gevoelige keel en 's avond smaakt mijn eten en mijn biertje niet zo erg, ik ben erg moe. Maar dat laatste kan natuurlijk door het rijden in dit hectische verkeer komen...

Maandag 5 oktober 2015

's Morgens ben ik niet lekker, maar met de rest gaat het gelukkig goed. Omdat ik zo'n beetje dezelfde symptomen heb als Raoul een week geleden, besluiten we om dezelfde medicijnen maar voor mij te halen in de apotheek, hopen dat het een beetje helpt.
Ik trek een extra truitje aan ondanks de hitte, om toch vooral geen kou te vatten op de scooter. We gaan kijken of we de Kali waterval kunnen vinden. Dit blijkt niet zo eenvoudig, de weg gaat over bijzonder slechte paden, waarbij de dames af en toe moeten afstappen, omdat het te link wordt. Na heel veel omzwervingen komen we wel in het dorpje Kali aan, waar we water en Cola kopen. Er staat ook toevallig een busje met op de voorruit in grote plakletters: ELIZABETH, dus Lies gelijk op de foto met dat busje. De kinderen van het dorp hebben het ook opgepikt, zien ook niet elke dag blanke mensen en roepen in koor: Elizabeth, Elizabeth! Lies deelt ballonnen uit en het is leuk om te zien, wat voor een plezier ze daarvan hebben. Onder leiding van Lies wordt er ook nog Vader Jacob gezongen, maar dan in het Indonesisch, eerst een beetje aarzelend, maar nadat ook diverse ouderen zich ermee bemoeien, komt het toch op gang. Het halve dorp zit mee te kijken naar die drie blanken en die ene Indonesiër (die geen Indonesisch kan), die hier zomaar op een scooter het dorp komen binnenrijden en midden in het dorp wat zitten drinken. Er is volgens mij nog lang over gepraat!
We rijden maar niet over dezelfde weg terug naar Tomohon, maar gaan over de grote weg, wel een heel stuk omrijden, maar in tijd korter en in moeilijkheidsgraad zeker gemakkelijk dan de heenweg. We stoppen bij een uitzichtpunt, waar door de mist weinig uitzicht is, maar er zijn wel restaurantjes en bij een ervan drinken we iets. Er blijkt een pad te zijn naar een waterval, zouden we dan toch nog een waterval te zien krijgen? Het pad gaat op en neer tussen de palmen, bamboe en bananenbomen en is best zwaar om te lopen, vooral met die hitte. Maar uiteindelijk worden we beloond door een waterval, die nog best aardig groot is, gezien de droogte die hier heerst.
Wanneer we weer terug zijn op Mountain View, ga ik gelijk een poosje slapen; ik ben bekaf en voel me niet lekker. Ik had misschien ook eigenlijk niet mee moeten gaan vandaag, maar ja, je wilt zo veel mogelijk meemaken.

Dinsdag 6 oktober 2015

Vandaag hebben we besloten dat ik op het resort blijf. Het is gekkenwerk om op de scooter weg te gaan en inspanningen te plegen, terwijl je je zo naar voelt. Maar dat betekent wel, dat Lies ook niet weg kan, want alleen Raoul en ik hebben een internationaal rijbewijs, waarmee we op de scooter mogen rijden. We blijven dus met z'n tweeën hier, terwijl Raoul en Anne-Marie hun eigen plan trekken.
We nemen ons gemak ervan op een paar ligbedden in de schaduw en lezen wat. Ik ben bezig in het boek "Kieft", wat ik in de boekenkast op het resort vond. Een heel interessant boek over de voetballer Wim Kieft, die verslaafd was aan alcohol en cocaïne. Ik had al een poosje geleden een interview met hem gezien bij de presentatie van dit boek en ik wilde het altijd nog eens lezen. Het is een heel openhartig boek, hij zit helemaal aan de grond, heeft grote schulden, maar krabbelt weer wel op, is behandeld en neemt elke dag deel aan een gespreksgroep van de Narcotics Anonymous, de enige plek, waar hij zichzelf kan zijn. Het boek is een aanrader!
Tegen de avond gaat Lies achterop bij Raoul nog even naar het centrum om geld te halen en doet ook nog even een rondje over de (beruchte) markt van Tomohon. Op deze markt worden groenten en specerijen verkocht, maar ook vlees, van allerhande dieren, zoals vleermuizen, honden, katten, slangen, ratten enz. Ook worden de betreffende dieren daar afgemaakt, niet iets om naar uit te kijken, lijkt me. Ze rijdt met Raoul tijdens het opruimen van de markt over de "vleesafdeling" en ziet de ratten overal rennen en in etensresten snuffelen, bij het open riool, het is er niet echt fris! Dan is de afdeling met kruiden heel wat mooier, vooral wat kleur betreft.
Vanavond is de laatste avond hier weer al; morgen gaan we naar ons laatste doel: Bunaken Island. Hier willen we gaan snorkelen en duiken, het schijnt erg mooi te zijn. Inmiddels ben ik gaan snotteren; ik hoop maar dat het gauw over is, anders kan ik dat duiken wel vergeten.
Ik heb met ons contact Stevy afgesproken, dat hij ons morgen op komt pikken en dat een vriend van hem ons met de boot naar het eiland brengt. Ben benieuwd wat ons dit eiland nog brengt...