Van Bandung naar de kust

Voordat we het vervolg van ons blog schrijven, willen we jullie, onze volgers, bedanken voor jullie reacties. Hoewel we absoluut geen heimwee hebben naar Nederland, is het wel enorm leuk om jullie reacties te lezen en we zijn blij, dat de blog door een aantal mensen blijkbaar bijgehouden wordt. Blijf wat schrijven, ook wat je zelf aan plannen hebt, of andere leuke of soms minder leuke dingen. Wij kijken daar ook naar uit, elke dag!


Dinsdag 22 september 2015

Vroeg uit de veren: half zes opstaan, zes uur ontbijten, half zeven vertrekken richting het station. Nou ja, het werd iets later, maar dat was ingecalculeerd. Om tien voor zeven komen we aan in het station, en moeten de instapkaarten geregeld worden. Het gaat hier net als bij het vliegverkeer: je koopt een ticket en daarmee kun je een boarding card krijgen. Die moet je hier zelf intikken, maar met een beetje hulp is dat gelukt. Je kunt pas het perron op, als je je paspoort laat zien en je boarding card afgestempeld is. Je zitplaats is gereserveerd in een bepaald treinstel, een Eksekutif.
De trein staat er wel zeker twintig minuten stil, dus je hebt alle tijd om je te installeren. Om tien voor half acht vertrekken we voor een vier en een half uur durende treinreis.
Het is een heel relaxte manier van reizen, je hebt een lekkere stoel en veel beenruimte. Af en toe komen de mensen van de restauratie langs met eten en/of drinken, wat je kunt kopen, dus je hoeft niets tekort te komen. Onderweg is er van alles te zien. Wanneer we nog in Bandung rijden, zien we naar de rand van de stad toe steeds armere wijken, waarvan veel huizen niet eens van steen zijn. Heb je namelijk een huis van steen, dan heb je het nog niet erg slecht getroffen.
Na de stad rijden we het platteland op met uitgestrekte rijstvelden. Het is de tijd van de oogst, dus er is genoeg bedrijvigheid. Op sommige plaatsen is men aan het maaien, op andere is men aan het dorsen, wat meest door vrouwen gebeurt. Het gaat allemaal met de hand; er komt geen machine aan te pas.
Al gauw doemt het bergland op en krijgen we een heel afwisselend landschap met onontgonnen land en terrassen met rijst te zien. Er staat ook jonge aanplant, netjes in afgebakende stukken land die onder water staan. Elk stukje grond wat maar enigszins bruikbaar is, wordt voor de rijstteelt gebruikt.
Je komt langs dorpjes, waar je nauwelijks of geen auto's ziet en waar de was in de rivier wordt gedaan, ergens is een man bezig om zijn nieuwe, onder water staande rijstveld te bewerken met een waterbuffel. Door deze uitzichten duurt een reis van vier en een half uur niet lang. Voor we het weten, komt de stewardess (jawel!) zeggen, dat we ons klaar moeten maken om uit te stappen.
Als we aankomen op station Sidareja, een halte na Banjar, staat er al iemand klaar, die Lies aanspreekt met "Martin, Elizabeth?", dus we worden verwacht. Goed geregeld, Sally! De driver staat al te wachten buiten het station en na instijgen rijden we in twee uur naar de kust. Daar ontmoeten we onze contactpersoon Bapak Uju, die ons helpt met het vinden van een hotel. Uiteindelijk valt onze keus op Bale Karang, die hele leuke kamers heeft, een vierkant met een bed erin. Nu zul je je afvragen: "En een WC en een douche dan?". Nou, als je de achterdeur opendoet kom je in een privétuintje met een WC onder een afdak en een buitendouche, heel apart. Natuurlijk is het wel gluurderbestendig!
We hoeven hier de weg maar over te steken en we zitten op het strand, kun je je het een beetje voorstellen? We gaan het hier wel wennen, reken maar!

Woensdag 23 september 2015

Het leek vannacht wel dat het stormde, maar het bleek achteraf de golfslag van de oceaan te zijn. Zeker 's nachts, wanneer het voor de rest stil is, komt dat des te duidelijker door. Ook slaat de koeler van de airco af en toe aan, komende nacht maar uitzetten, want ik heb het idee, dat we de airco 's nachts niet nodig hebben.
Stel je het volgende voor: je wordt wakker, je doet je deur open, ziet de zee, trekt je zwemkleding aan en duikt de zee in. Dat is ons vanmorgen overkomen! We hebben ons eerst een half uurtje door de hoge golven laten beuken, voordat we gingen ontbijten. Dit klinkt niet alleen relaxed, dat is het ook.
Vandaag gaan we lekker relaxen en even een paar dingen regelen. Eerst naar Bapak om een scooter te regelen, dan kunnen we ons tenminste wat gemakkelijker verplaatsen. Nou, dat is geen enkel probleem, binnen een minuut staat er een scooter voor ons klaar van een meisje. Misschien is het zijn dochter, die nu twee dagen geen scooter heeft, maar er wel geld aan verdient, wel 120000 Rupiah (ongeveer 8 Euro). Dit is echter maar een gedachte die bij mij opkomt, ik heb er niet naar gevraagd. Iedereen rijdt hier zonder helm, dus hebben we een helm beleefd geweigerd. Maar als we verder weg willen gaan, kunnen we er altijd nog even om.
Het is even wennen op zo'n scooter; Ik heb er nog nooit van mijn leven mee gereden, maar het went snel. Ook het links rijden gaat eigenlijk min of meer vanzelf. Wat wel totaal verschillend is, is de kwaliteit van het wegdek, die is ronduit belabberd. Er zitten grote diepe gaten in dus als je achter het stuur zit, kun je eigenlijk niet rondkijken. In het begin ga ik ook te snel dus Lies hield bijna geen achterwerk meer over.
Na een tijdje wordt de weg beter en draai ik het gas vol open, totdat ik wat protesten achter mij hoor, dat het te hard gaat. Op dat moment staat de teller al op 70!
We komen langs prachtige panorama's langs de rivier, met overal kokospalmen en overal mensen die je groeten of even op de claxon duwen. Op een pleintje stoppen we even bij een kraampje om een kokosnoot leeg te drinken; die wordt ter plekke even open gekapt met een vreselijk scherp mes. De kokosmelk is heerlijk voor de dorst, dus we kunnen er weer even tegen.
Daarna rijden we de kleinere weggetjes in, waar de gewone mensen wonen, midden tussen de palmen in eenvoudige huisjes. Iedereen roept naar je en iedereen zwaait, prachtig!
Tegen het eind van onze trip zien we vissers bezig aan het strand. Het net wordt binnengetrokken door zeker wel tien vrouwen en kinderen en enkele mannen. Zo te zien is het zwaar werk en de ruwe touwen zijn slecht voor je handen. De meesten hebben hun hoofd ook beschermd tegen de nog steeds hete zon, door een pet, een hoed, of gewoon een T-shirt, waarvan de halsopening gebruikt wordt als gezichtsopening. De vis is blijkbaar naar het eind van het net gezwommen, want wanneer het eind in zicht komt, wordt er een ton klaargezet, het net wordt opengemaakt en in de ton leeggestort. Er zit in onze ogen niet veel in, maar elke vis telt en ze worden keurig verdeeld tussen alle medespelers.
Op weg naar onze scooter komen we een meisje tegen, die een praatje aanknoopt. Het inmiddels bekende recept: Where are you from en wat we van Indonesië vinden. Ze praat een klein mondje Engels, maar vindt het wel interessant; ze zit op high school en daar leert ze Engels. Ze heeft een zakje met eten bij zich en vraagt meteen, of we ook iets willen. Lies vertrouwt het niet erg vanwege haar maag, maar ik laat me verleiden tot het eten van een soort korte dikke worm, behoorlijk straf gekruid, maar wel lekker. Maar wat ik ermee wil zeggen: dit soort gebaren zijn wij in Nederland al lang verleerd; jammer, hier voel je hoe goed het zou kunnen zijn, wanneer we wat meer aandacht aan elkaar zouden besteden.
Wanneer we weer bij het hotel aankomen, is er een man bezig in de palmen, dat wil zeggen, hij klimt in razende vaart omhoog via kleine inkepingen in de stam, op blote voeten. Hoog in de palm, tussen de bladeren, heeft hij emmers hangen, die palmolie opvangen. Die gaat hij controleren en eventueel de snedes, waar de olie uit druppelt, wat verder insnijden. Dan klimt hij relaxed weer naar beneden en neemt de volgende palm. Wij hebben hem al een aantal keren gezien en hij staat bij ons bekend als de klapperman (klapper = kokos). De olie wordt gebruikt voor de productie van suiker en als je er naar vraagt, ook voor het stoken van alcohol, waarbij dan op een samenzweerderige manier gelachen wordt.

Omdat we toch niet veel te doen hebben vandaag, tenminste, er is niets gepland, wat ook wel lekker is, kunnen we mooi eens de kas opmaken. Er is geen geldautomaat in de buurt, dus moet je steeds wel genoeg contanten bij je hebben. Dit is dan voor de lezers ook een mooie gelegenheid om eens kennis te maken met het Indonesische geld, de Rupiah.
De Rupiah is ontstaan bij de onafhankelijkheid van Indonesie, officieel in 1951. Omdat toen alleen de Nederlandse gulden bekend was hier, gaf men de Rupiah dezelfde waarde als de gulden, dus Rp 1 = Fl 1. We zitten nu 64 jaar later en is Rp 1.000.000 = EUR 65 (ongeveer). Het bankbiljet wat het meeste waard is, wat ik tenminste gezien heb, is Rp 100.000, je loopt dus met pakken papier rond. Munten zie je niet veel, af en toe krijg je een paar munten van Rp 500, plm 3 eurocent.
Trouwens, op het moment van telling was ons Indonesische kapitaal zo'n 6 miljoen Rupiah, ongeveer 400 euro.

Donderdag 24 september 2015

Onze laatste volle dag in Batukaras, aan het strand, morgen reizen we weer verder.
Gisteravond en vannacht was het feest in de moskeeën en dat was te horen ook. Om een uur of drie werd ik wakker van gezang en muziek, dus men zag het nogal zitten. Vandaag is het een islamitische feestdag, het Offerfeest, waarin delen met elkaar centraal staat. De trip naar de Green Canyon, die voor vandaag gepland staat, kan gelukkig wel gewoon doorgaan, zij het, dat de boten op een wat later tijdstip gaan varen.
We zijn nog maar 100 meter op weg naar de Green Canyon, wanneer we een hele verzameling mensen aan de kant van de weg zien en in het midden een hele berg vlees. Wij stoppen natuurlijk en vragen, wat er aan de hand is. Er is één iemand die een beetje Engels spreekt en legt uit, dat er een koe geslacht is ter ere van het Offerfeest en dat op dit moment het vlees verdeeld wordt. Het is islamitische traditie, dat op dit feest de rijken in dit geval een koe kopen en dat het vlees onder degenen die geen koe kunnen betalen, verdeeld wordt. De een maakt maag en darmen schoon, de ander beent uit en een derde verdeelt het vlees in porties, die netjes afgewogen worden. De kleine stukjes, die overblijven, worden aan stokjes geregen en boven het vuurtje als sateetjes geroosterd. De kop van de koe (met de ogen er nog in) ligt apart, die wordt later in stukken gehakt en dan wordt er soep van getrokken. Het gaat er voor onze begrippen niet geheel hygiënisch aan toe, het is natuurlijk buiten en worden boven het vlees volop sigaretten gerookt. Maar OK, de gedachte is wel mooi vind ik. De hele buurt staat er rond en het is echt een feest en men vindt het leuk dat wij dit komen bekijken.
Dan verder richting Green Canyon, dat is ongeveer 10 min á een kwartier rijden met de scooter. We huren daar een boot voor z'n tweeën, inclusief schipper en begeleider en varen richting oorsprong van de rivier, ongeveer een kwartier. De Green Canyon dankt zijn naam aan het heldere groene water, dat vast komt door bepaalde algen. Aan het eind van het bevaarbare gedeelte stappen we uit en omdat we ook zwemmen hebben bijgeboekt, gaan we zwemmend samen met de begeleider verder. Het is heerlijk water en erg helder, prachtig om in te zwemmen. Overal druppelt water vanaf de steile rotswanden naar beneden en er zijn mooie rotsformaties te zien, die door de constante waterstromen mooi glad gevormd zijn. Er is er één bij die wel op een paddenstoel lijkt, volgens de begeleider een mushroom rock. Die moet natuurlijk beklommen worden, maar er vanaf springen heb ik op aanraden van Lies maar niet gedaan.
De begeleider maakt de foto's met de onderwatercamera, dat is echt een goede koop geweest! Door mijn schuld waren we hem ook bijna kwijt geweest, want ik liet hem vallen, terwijl ik dacht, dat hij aan mijn pols zat. Na even zoeken zie ik hem liggen en de begeleider heeft hem weer opgedoken van een meter of twee diep; gelukkig!!
Het is echt de moeite waard om deze kloof te bezoeken, boek dan ook een half uur zwemmen erbij, want als je dat niet doet, dan mis je meer dan de helft van al dat moois.
Op de terugweg naar het hotel zie ik een zijweg, waarvan de driver eergisteren zei, dat dat een eind korter was, maar niet geschikt voor de auto. Met dit in het achterhoofd rijden we de weg in en een minuut later weten we, waarom dit ongeschikt voor de auto is: er ligt een bamboe hangbrug over de rivier. Lies stapt maar even af en gaat lopend verder, ik moet wel met de scooter. Het blijkt best mee te vallen, je moet gewoon maar een beetje meebewegen met de brug, dan kom je er wel. Later blijkt, dat we, door deze weg te nemen, nog veel verder van huis komen, dus moeten we er ook weer terug over. Maar dan blijft Lies wel zitten achterop de scooter en we komen heelhuids aan de overkant.
Morgen stappen we weer op de trein en gaan richting Yogjakarta, om de stad en de omgeving te verkennen, met de tempelcomplexen Borobudur en Prambanan als hoogtepunten. Maar ach, misschien is een ontmoeting met iemand wel hèt hoogtepunt, we laten ons verrassen!